The Neon Judgement speelt eenmalig reünieconcert, wij gingen exclusief met hen praten
Coronagewijs spreken we online af, dat had ook niet anders gekund want Dirk woont intussen op het eiland Fuerteventura. Het gebeurt niet vaak maar digitaal oog in oog staan met je idolen uit je jeugd voelt best spannend aan. Mijn onderbewuste zorgt voor de soundtrack tijdens het gesprek en ik moet me inhouden om niet luid Tomorrow in the Papers te brullen of het ongelooflijke Nion en vanzelfsprekend TV-Treated, meteen de nummers die ze eigenlijk al schreven aan het begin van hun loopbaan. “Het was 1981 en we begonnen eerder voor de fun. Dirk werkte toen nog bij zijn vader in de beenhouwerij en ik in de horeca. Maandag was onze vrije namiddag en dan gingen we met de moto rijden en daarna luisterden we samen naar muziek. Wij waren fan van Pink Floyd, The Velvet Underground maar ook van Kraftwerk."
De salontafel als drum gebruiken
Aanvankelijk begonnen ze met weinig apparatuur zelf nummers te maken. "In het begin deden we dat met de salontafel als drum, een melodica als keyboard en een akoestische gitaar, dan nog heel even met een drummer en een bassist en zelfs een zangeres maar die hebben we onderweg laten gaan zodat we met ons tweetjes verder gingen. Dat heeft het voordeel dat er minder meningen zijn en Dirk en ik zaten op dezelfde golflengte. De teksten waren meteen geïnspireerd door het werk van schrijvers als George Orwell, de man achter 1984, en Aldous Huxley die Brave New World schreef. Aanvankelijk repeteerden we zowat overal, een goede locatie vinden was niet altijd evident. Op een bepaald moment maakten we muziek in mijn garage en daar moesten we dan 30 meter kabel trekken vanuit mijn flat om stroom te hebben, het was er best koud en we schreven er Too cold to breath”, herinnert Frank zich.
Lees verder onder de foto.
Oudste songs bleven al die tijd de meest populaire
De nummers van het 40 jaar oude album zijn blijven kleven aan The Neon Judgement en tot vandaag zijn het vooral die songs die het publiek nog altijd wil horen. “Ik denk dat dit ook te maken heeft met het feit dat het publiek toen iets nieuws ontdekte en daarom alleen al slaan die nummers meer aan. Het is ook straf om vast te stellen dat het publiek na al die jaren nog altijd de nummers van die LP wil horen en we niet anders kunnen dan telkens die songs te brengen, niet dat we die niet meer leuk vinden maar we maakten zoveel meer. Sommige liedjes ontstonden ook echt heel spontaan. Op een bepaald moment, in punkcafé ArnoZ, wilden we nog een bisnummer brengen en we hadden onze kleine ritmebox in overdrive gezet, ik verzon er Nion Nion op en voilà het nummer was geboren. Het doet mij nog steeds denken aan de witte strepen van de wegmarkering en aan David Lynch (n.v.d.r.: regisseur en bedenker van onder andere Twin Peaks). Tekstueel stelde het niets voor maar het publiek genoot ervan, net als wij. Tot vandaag brengen we die versie van toen, ook al hebben we nu betere ritmeboxen. Het ontstaan van TV-Treated, één van onze bekendste nummers, was ook een apart verhaal. We zaten in de studio en we hadden al 3 tracks opgenomen maar hadden nog een vierde nodig. We herinnerden ons een jam die we eerder hadden gedaan en die we wel goed vonden. We zijn die dan gaan opzoeken en hebben die weer opgenomen. De inspiratie voor de tekst vonden we ook bij Huxley en Orwell”, gaat Dirk verder.
Lees verder onder de foto.
Alle begin is moeilijk
Tot vandaag hebben de mannen uit Leuven een grote schare fans maar aanvankelijk leek het niet echt te lukken. “De kritieken in het begin waren niet mals. De Morgen en Humo waren niet meteen fan. Marc Didden schreef ooit dat hij niets tegen synthesizers had maar ze moesten niet komen zagen (lacht). Langzaam konden we enkele journalisten toch overtuigen, onder andere Rick Tubax, die zelf ook muziek maakte en destijds voor Humo schreef, was uiteindelijk mee. Ook Marc Mijlemans trokken we over de schreef. Het echte keerpunt kwam er met de Mafu Cage release, sindsdien kregen we echt goede kritieken.”
Veel vergeten
Langzaam maar zeker veroverden de heren de harten van velen en ook in het buitenland werd de interesse almaar groter en kwamen er meer optredens. “Ik zou niet weten hoe vaak we samen op een podium hebben gestaan maar het moet minsten een 2000-tal keren geweest zijn. Veel herinneringen ben ik kwijt, we hadden toen nogal een zware rock’n roll levensstijl waarbij er best veel drank aan te pas kwam, drugs hebben ons nooit geïnteresseerd. Het was ook zwaar want regelmatig moesten we ergens optreden en de dag erna stonden we op een podium honderden kilometers verder. Ik herinner mij dat we op een keer moesten optreden in de Halle van Schaarbeek en we hadden het idee opgevat om iets te doen met pyro flashes, dat zijn noodpijlen die je kan gebruiken wanneer je in de problemen komt op zee. We moesten die ontsteken via een batterij van een auto die we backstage hadden geparkeerd. Onze roadie moest dan op het juiste moment tijdens een nummer de motor starten zodat de pijlen geactiveerd werden. Heel het publiek zag daarna oranje maar zowel zij als wij vonden dat fantastisch en we hebben dat meermaals herhaald. Als ik er nu op terugkijk was dat crazy. Het veroorzaakte veel rook en zelfs de kabels van onze gitaren gingen ervan smelten. Anderzijds is dat pure nostalgie, ik zie mij weer staan in die botenwinkel in Antwerpen om die pijlen te kopen (lacht). We hebben best veel zotte zaken gedaan, ik ben zelfs van de ene kamer naar de andere kamer gestapt via de buitengevel, de kamers lagen wel op de vijfde verdieping.”
Lees verder onder de foto.
Erkenning van velen
Dat The Neon Judgement niet zomaar een hobby bleef, bewijst ook de erkenning die de twee kregen van grote namen. “Verschillende artiesten maakten remixes van onze nummers, onder andere Vive La Fête, Tiga en ook producer en dj. Dave Clarke remixte TV-Treated. Toen we ons afscheid aankondigden in 2015 stuurde hij ons een e-mail waarin hij ons vertelde dat wij best veel invloed hadden gehad op hem en dat hij graag een nummer zou remixen. Toen we hem vertelden dat wij hem niet konden betalen, maakte hij een prijsje. Ons afscheidsconcert in de AB werd trouwens één grote jamsessie. We zijn ermee gestopt omdat we voelden dat het op was. Op een bepaald moment is het verhaal verteld maar dat we nu weer samen op een podium gaan staan voor Sinners Day Special is de max. Voorlopig repeteren we elk in ons eigen kot maar we gaan nog een aantal keren samenkomen om alles fine te tunen. Het is een beetje zoals fietsen, je verleert het niet maar je moet de finesse er weer in krijgen. Het probleem is eerder dat we, allez ik toch, ouder worden en het fysiek allemaal wat moeilijker gaat. Ik heb artrose en dan is het niet evident om zolang door te gaan en de instrumenten te bespelen. Mijn zoon gaat een aantal nummers meespelen en daar ben ik hem dankbaar voor, net als voor de schare fans die ons altijd trouw zijn gebleven. Het is leuk om zien hoe gevarieerd ons publiek was en hopelijk is, we hadden mensen van 18 die naar ons kwamen kijken maar ook vijftigers en mensen die ouder waren. Vanzelfsprekend mag je op Sinners Day Special een best-off verwachten, zelf hebben we echt geen favoriet nummer, het zijn allemaal onze kindjes maar Tv-Treated, Tomorrow in the papers en natuurlijk Nion komen zeker aan bod. Ik hoop dat de coronamaatregelen gaan toelaten dat het publiek uit de bol kan gaan en niet op stoeltjes moet zitten. Wij halen veel energie uit de reactie van ons publiek, hopelijk kan het tegen dan”, besluit Frank. Wij tekenen alvast aanwezig in Oostende.
Meer informatie over het eenmalig concert krijg je op de website van de Sinners Day Special, tickets kosten 70 euro maar voor die prijs krijg je 2 van de grootste Belgische new wave band en dat is toch vrij uniek.
