Hangmatten voor de schepenen

“U mag hier nog zoveel staan roepen en tieren als u wilt, maar zonder afspraak komt u er niet in. Reglement is reglement. Het staat zo duidelijk aangeduid bij de ingang. Trouwens, de enige schepenen die vanavond aanwezig zijn, liggen even te verpozen in de hangmatten voor de kerk.”

Meer is niet nodig om het oudje nog meer op stang te jagen. Hij eist een gesprek en wel nu meteen. “U kunt toch wel een klein beetje begrip tonen voor deze hardwerkende mensen, nietwaar meneer. U beseft toch wel dat onze mandatarissen, na zich een volledig jaar uit de naad te hebben gewerkt voor de bevolking, nadat ze intensief hebben meegedraaid in de uitputtende verkiezingscampagne van juni en zich nu volop warm lopen voor de komende gemeenteraadsverkiezingen, wel enige verpozing kunnen gebruiken. Een lange buitenlandse vakantie heeft er voor hen amper ingezeten. Bovendien, en dat zal u misschien niet weten, hebben de meesten ook noodgedwongen een bijbaantje in het onderwijs of bij een administratie moeten nemen om financieel rond te komen. Wellicht denkt u als zovelen dat een politiek mandaat dik betaald wordt, maar dat is uiteraard alleen maar theorie. Vergeet de belastingen niet, de afdrachten die ze doen aan hun respectieve partijen, de vele onkosten die ze noodgedwongen bij de uitoefening van hun mandaat maken, traktaties hier en daar. Op het einde van de rit schiet er echt niet meer zoveel over. Zeggen ze mij toch.”

De baliedame schrikt wel een beetje van haar eigen argumentatie en met een mildere stem vraagt ze het beduusde kereltje: “Misschien kan ik u wel helpen?” “Het gaat over die digitale burgerbevraging, mevrouw. Ze schijnen hier op het stadhuis niet te beseffen dat zowat een derde van de bevolking niet mee is met dat computergedoe. Als de stad wil weten wat de burger denkt en dat alleen met een internetbevraging doet, mist ze wel een groot deel van haar inwoners.”

“De Tienenaars moeten wel met hun tijd meegaan, nietwaar. Denkt u echt dat er zovelen de digitale snelweg missen?” “Die ken ik niet, ik ken alleen de E40.” Diepe zucht achter de balie. “Ik zal een collega vragen of hij samen met u de enquête wil invullen. Maar daarvoor moet u eerst een afspraak maken. Dat kan gerust digitaal. Of wacht even, ik vraag het hem meteen.” Het rood aangelopen gezicht van haar gesprekspartner liet haar stante pede reageren. 

Amper een kwartiertje later is de klus geklaard. De oude man komt de baliedame nog bedanken voor de goede service. “Weet meneer dat onze stad cursussen organiseert voor mensen die het niet gewend zijn om de administratie met de computer of het mobieltje te contacteren? Dat wordt op een heel eenvoudige manier uitgelegd.” “Wel, da’s een goed idee, daar ga ik werk van maken. Hoe kan ik mij daarvoor inschrijven?”

“Heel eenvoudig hoor. Kan gerust digitaal.”