Komst Action en JYSK zorgt ook voor emoties bij zij die vroeger op de site woonden: "Hoe kunnen ze ons huis afbreken?"

Kim woonde er van toen ze 3 was en beleefde er haar hele jeugd.  “Mijn vader Jos Corens, een befaamde neuropsychiater, kreeg indertijd een job aangeboden als hoofd van de psychiatrische afdeling in Tienen. Hij en mijn moeder Krista Vermeulen, nu 68, waren al een tijdje op zoek naar een huis en vonden deze woning. Mijn vader, die jammer genoeg 2,5 jaar geleden overleden is, werd verliefd op het speciale gebouw en de grote tuin, samen zo’n 42 are. Hij wilde dat hun kinderen daar groot zouden worden want, zo zei hij, daar gaan ze kunnen ravotten.”

Tuin gaf me veel vreugde

Het huis werd gebouwd in 1939 en staat op de Portiva-lijst, dat is de  Intergemeentelijke Onroerende Erfgoeddienst. “Dat wist ik tot voor kort zelf niet. We hadden verschillende soorten fruitbomen, peren, appels, abrikozen, pruimen, kersen en zelfs een hele moestuin. Vaak ging ik wandelen in de perendreef of tot aan de moestuin, alleen of met vriendinnen. Die tuin gaf me heel veel vreugde, als kind speelde ik er met mijn zussen en als tiener kwam ik er tot rust. De beste herinnering bewaar ik aan de rozen die er stonden want die waren prachtig.”

Lees verder onder de foto.

Afbraak heeft veel impact

Een aantal jaren geleden besloten Kims ouders het huis te verkopen. “De kinderen waren de deur uit en de zorg voor mijn vader, die al jaren longkanker had en zwaar ziek was, samen met de zorg voor een veel te groot huis, werden voor mijn moeder te veel. Het verkopen was niet makkelijk want een gemiddeld gezin is niet op zoek naar zo’n grote villa en tuin. Ik had eerst nog aan de Colruyt Group Academy voorgesteld om hier hun workshops te laten doorgaan maar die hadden daar toen geen nood aan. Op een bepaald moment kwam er dan een projectontwikkelaar langs die er interesse in had. We wisten toen al dat het gebouw zou worden afgebroken, maar dat het zoveel impact zou hebben wanneer het daadwerkelijk plat zou worden gegooid, had ik niet kunnen voorspellen.”

Iedereen van het gezin gaat anders om met het feit dat de villa verdwijnt. “ De ene zus wil het liever niet meer zien, de andere maakt er reportages over. Mijn moeder heeft ook een heel andere band met het huis, waar haar zieke man een groot deel van uitmaakte. Ik ben er vooral nostalgisch over omdat ik hier zoveel mooie momenten heb meegemaakt. Het was echt een warm, ouderlijk huis. Ik heb de laatste jaren moeten toezien hoe het verloederde. Er zaten op een gegeven moment zelfs krakers in, die overal matrassen gelegd hadden, graffiti gespoten, ramen ingeslagen. Delen van het plafond in de keuken kwamen naar beneden. Zelfs mijn moeder wilde er toen niet meer langskomen. Nu heb ik gezien dat het bureau van mijn vader als eerste is neergegaan. Dat doet wel pijn, vooral omdat hij er niet meer is en ik dit met hem wilde delen”, besluit Kim.

Tekst: Laurien Holsbeeks